เด็กชายกับความมืด

 

                กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กชายผู้กลัวความมืดอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ชายป่า  เขาชอบสะสมทุกสิ่งทุกอย่างที่ให้แสงสว่าง  ตะเกียง โคมไฟ และเทียนไขเป็นของที่เขาโปรดปรานมากที่สุด  ทุกคืนเขาจะขังตัวเองอยู่ในห้องพร้อมกับจุดตะเกียงให้สว่างจ้าตลอดทั้งคืน

            คืนวันหนึ่ง พ่อแม่ของเด็กชายออกไปงานเลี้ยงนอกบ้านและปล่อยให้เขาอยู่บ้านตามลำพัง  เขาเดินไปจุดตะเกียงและเทียนไขตามห้องต่าง ๆ ทีละห้อง จนบ้านทั้งหลังดูสว่างโพลนเหมือนมีไฟลุกอยู่ข้างใน 

                เด็กชายใช้ตะเกียง โคมไฟ และเทียนไขที่สะสมไว้จนหมดเกลี้ยง  ภายในเวลาไม่นาน แสงไฟภายในบ้านก็ค่อย ๆ หรี่ลงทุกขณะ  เมื่อเปลวเทียนสุดท้ายดับลง  เด็กชายก็พบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางความมืดสนิทที่ไม่เคยพบมาก่อน  เขารู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่นสะท้าน

            ชั่วขณะแห่งความกลัวนั้นเอง สายลมแผ่วไหวก็พัดเข้ามาทางหน้าต่าง  สายลมผู้ผ่านโลกมานานสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเด็กชายจึงกระซิบข้างหูของเขา  “อย่ากลัวไปเลย  ฉันจะพาเธอไปรู้จักกับความมืดในด้านที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน  ตามฉันมาสิเด็กน้อย”  น้ำเสียงอ่อนโยนของสายลมช่วยให้เด็กชายคลายความหวาดหวั่น  เขาค่อย ๆ เดินออกจากห้องแล้วเปิดประตูไปสู่ความมืดที่เขาไม่เคยกล้าทำความรู้จัก

            สายลมพาเด็กชายออกไปกลางทุ่ง  ณ ที่แห่งนั้น เด็กชายพบแผ่นหินใหญ่ที่ดูดซับเอาไอแดดในยามกลางวันเอาไว้  เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ค่อย ๆ คลายออกมาจากก้อนหิน  เขาจึงล้มตัวลงไปนอนแผ่ราบด้วยความเต็มอกเต็มใจ

            “ดูโน่นสิ” ตรงโค้งฟ้าเบื้องบน เด็กชายเห็นประกายแสงดาวระยิบนับแสนนับล้านดวง  “นั่นแสงสว่างเต็มไปหมดเลย” เด็กชายร้องอุทาน  “ถูกแล้ว แสงสว่างยามค่ำคืนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน” สายลมตอบรับเบา ๆ

            เด็กชายเพลิดเพลินกับการนับแสงแห่งดวงดาวจนกระทั่งเผลอหลับไป  เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที เขาก็ได้พบว่าความมืดได้อยู่เคียงข้าง และกลายเป็นเพื่อนของเขาเช่นเดียวกับสายลมผู้อ่อนโยน  ความสงัดยามค่ำคืนที่เคยน่าหวาดกลัวกลับกลายเป็นช่วงเวลาที่เขาอยู่กับตัวเองได้ดีที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา

            นับแต่คืนนั้น  เด็กชายไม่เคยสะสมตะเกียง โคมไฟ และเทียนไขอีกเลย